Śmierć i koniec świata

Kiedy umarł Rysiek, zawalił się cały świat Marcela.
Byli jak Filemon i Bonifacy ze słynnej dobranocki. Nierozłączni. Rychu był dla Marcela wzorem i punktem odniesienia. Wyrozumiałym ojcem, a czasem matką. Ile razy znajdowałam na jego piersi wyciamkane kępki futra, bo młody przez długi czas cierpiał na coś w rodzaju choroby sierocej. Ssał więc kawałek Ryśkowej sierści i w ten sposób się uspokajał. Odzywał się wyłącznie do niego. Ze mną nie porozumiewał się głosem. Partnerem do rozmowy był dla niego wyłącznie drugi, starszy kot.



Od początku było wiadomo, że Marcel jest trochę inny. Wycofany. Ostatni do miski, przepraszający, że żyje. Schodzący wszystkim z drogi. Jedyny chłopak w miocie. Uratowany wraz z matką i rodzeństwem z mroźnej piwnicy. Kotka z odmrożonymi łapami, kilka kocich dziewczyn i on. - Może byś go wzięła - zapytała pewnego razu moja przyjaciółka, która całe to stado znalazła i przygarnęła. - Szukam dla niego dobrego domu.
Najpierw nie byłam pewna. Ale przecież trzeba mieć kota "na zakładkę". I jeśli ta kocia gapa ma się gdzieś życiowo odnaleźć, to Rysiek - z jego charakterem - będzie idealny jako wychowawca.
Tak się stało. Przeżyli wspólnie kilka dobrych lat. Prawdziwa kocia przyjaźń.







Potem nagle przyszła straszna zima, kiedy okazało się, że Ryś odchodzi. Dwa koszmarne tygodnie. Najpierw niepewność i nadzieja, że to jednak nie to, że jeszcze nie teraz. Błaganie o jakąkolwiek szansę dla niego. Szukanie specjalistów i coraz bardziej zasępione miny lekarzy. - To USG nie wygląda dobrze, ale dam pani skierowanie do doktora X, tam jest lepszy sprzęt. Nocne jazdy na kroplówkę, gdy kot słabł. Diagnoza. Dobrze, spróbujemy operacji, ale musi się pani przygotować, że jeśli będzie zbyt słaby, to pogłębimy narkozę. Pogłębimy narkozę... dobrze rozumiem? Nie wybudzi się? Nie.
Jego ostatnia noc w domu, gdy wzięłam go z kliniki, by nie musiał być sam w szpitalnej klatce. Dojechaliśmy, wniosłam go opatulonego. Spróbował pójść do kuwety. Nie był w stanie. Chwiejący się, płaczący - dosłownie - z bólu kot, kiedyś wielki i wspaniały, dziś umierający na moich oczach. Upadł w łazience. Więc błyskawicznie, nosidło z koca, by sprawić jak najmniej bólu i pędem do auta. Szaleńcza jazda z powrotem do kliniki, żeby tylko ulżyć w cierpieniu. Poczekaj, jeszcze nie teraz, zaraz będziemy na miejscu.
A w domu zostaje przerażona kupka nieszczęścia, która od wielu dni nie rozumie, co się dzieje i której rozpada się znany dotąd świat. Bo przyjaciel znika na długie godziny, a gdy wraca, nie jest już sobą. Bo trzeba patrzeć na jego umieranie.
Rysiek nie wybudził się z narkozy, zgodnie z przewidywaniami lekarzy. Wymęczone nowotworem ciało nie podołało. Koty chorują w milczeniu. Jak bardzo więc musiał cierpieć, skoro w pewnych momentach jęczał z bólu, a mnie przystawało serce. Proszę mu coś dać, on tego nie wytrzyma. Daliśmy mu przed chwilą, nie można teraz więcej. I ten moment, gdy pozwolono mi wejść, by się z nim pożegnać przed operacją. Poznał mnie i zamiauczał ostatni raz.
Potem wróciłam do domu. Usiadłam na podłodze w przedpokoju i wyszedł do mnie przerażony Marcel. Pamiętam to pytające spojrzenie, wielkie oczy. Nie ma go, zostaliśmy sami - powiedziałam. Wtedy odezwał się do mnie po kociemu. Po raz pierwszy w życiu do mnie, nie - jak zwykle - do Ryśka. I dopiero wtedy się poryczałam.

#koty #kot #gozdyra #blog #zycienakocialape #rysiek #marcel #kociamilosc #smierckota #kociaprzyjazn #pozegnanie #zaloba