Wanda

Czeka. Tęskni. Wypatruje.
Jeden promyk słońca potrafi dać jej nadzieję, że to już dziś. Że można będzie wreszcie pogonić za instynktem gdzieś na pobliską łąkę. Zaszyć się w trawie, poczatować, zapolować. Przynieść do domu łup, tak jak w ciepłe, letnie dni. Rzucić go gdzieś na trawę, położyć się dumnie obok i poudawać, że wcale, ale to wcale jej to nie interesuje.



Na razie czeka. Jest niespokojna i marudna. Nie lubi zimowej nudy, gdy pamięć wciąż przechowuje tyle zapachów i bodźców. Gdy świat taki wielki za oknem, a tu trzeba uzbroić się w cierpliwość. Ale inaczej niż na polowaniu. Gorzej. Trudniej. Bez nagrody.
Domaga się. Może jakby uchylić to okno, to okaże się, że wcale nie jest tak zimno. Ani tak mokro. Bohatersko wystawia jedną łapkę, potem drugą, wreszcie brnie po mokrej trawie w świat. Znika. Ale po chwili wraca. Nie, jeszcze nie dziś. Jeszcze poczekam.



Rano nie można jej dobudzić. Śpi długo, zakopana w swoim futrzanym śpiworze. Nie wystawia z niego nosa, choć w całym domu od dawna już gwar i ruch. Śnią się jej te wszystkie myszki i jaszczurki, które na chwilę - na szczęście żywe - goszczą za jej sprawą w naszym domu. Potem są pieczołowicie odnoszone na łąkę z zaklęciem "mam nadzieję, że trafisz do domu i będziesz miała co opowiadać rodzinie".
Jak już prześpi zimę, dopiero im wszystkim pokaże.

#wanda #koty #kot #gozdyra #blog #zycienakocialape #kotka #szylkretka #polowanie #łownykot