Szkodnik

Będzie o szkodnikach. Ludziach, którzy marnują czas swój i innych. Sieją zamęt i sprowadzają dyskusję na boczne tory. W ślepy zaułek. Nie wiem, czy robią to z bezmyślności czy niewiedzy. Czy ktoś z nimi kiedyś nie pogadał i nie uświadomił pewnych oczywistości. Czy brak szacunku dla mniejszych, słabszych, chorych, szczekających, miauczących, gdaczących lub syczących wynieśli z rodzinnego domu, czy nabyli gdzieś po drodze. Nie wiem i - szczerze mówiąc - mało mnie to interesuje. Od ludzi dorosłych oczekuję prostego kojarzenia faktów i minimalnej choćby refleksji.

Szkodnik – jak to szkodnik - pojawia się nieproszony.

Z ukrycia wywołują go: apel o pomoc dla poszkodowanego zwierzęcia, informacja o pokiereszowanym psie/kocie, błaganie fundacji o wpłaty na ratowanie kolejnego umęczonego życia. Może to być także artykuł o tym, że kolejny kraj zakazuje występów cyrków z dzikimi zwierzętami lub informacja o przyznaniu gdzieś w świecie lepszej ochrony prawnej czworonogom.

Wtedy Szkodnik wciela się w rolę lokalnego filozofa i pisze coś w stylu:

„Na świecie dzieci umierają z głodu, a pani troszczy się o pieski i kotki”

„Najpierw zlikwidujmy głód na świecie, potem będziemy się martwić o zwierzątka”

Ten „głód na świecie” przewija się we wpisach Szkodnika dość często. Nie bardzo wiadomo, jaki jest pomysł Szkodnika na likwidację owego zjawiska, ale można by pomyśleć, że właśnie wrócił z misji humanitarnej do Angoli lub co najmniej kliknął 150 razy z rzędu w pajacyka na stronie PAH. No i tylko w tym miesiącu wysłał ze dwie paczki z lekarstwami i ciepłymi ciuchami do Syrii. Oczywiście ugościłby też rodzinę syryjskich uchodźców, nieważne – chrześcijan czy muzułmanów. Bo przecież życie ludzkie jest wartością najwyższą, a o pieskach pomyślimy kiedyś tam.

Ja mam jednak graniczące z pewnością podejrzenie, że cały wytwarzany przez siebie prąd Szkodnik pali głównie na produkcję „odkrywczych” komunikatów. Prawie cały, bo musi jeszcze mieć siłę, by w przerwach na siedzenie przy kompie skoczyć po piwko i na siku. Czemu jestem tak bardzo dla Szkodnika niesprawiedliwa? Ano dlatego, że znam sporo osób, które zajmują się realną pomocą innym. Ludziom lub zwierzętom. Lub, uwaga, ratowaniem drzew. (Będzie można je teraz łatwiej wycinać, wiecie?) Albo lepiej: znam takich, którzy pomagają i ludziom, i zwierzętom, i do tego jeszcze ratują drzewa. Prowadzą domy tymczasowe dla szczeniaków i kociaków, zakładają fundacje, robią zbiórki, organizują dziesiątki akcji, do tego pracują i bywa, że mają rodziny - zatem zwyczajnie nie mają czasu ani ochoty na psucie krwi innym.

Wśród moich – bliższych czy dalszych znajomych – jest dziewczyna, która wytwarza cudne rękodzieło, a cały dochód ze sprzedaży przeznacza na karmę i leki dla potrzebujących zwierząt. Adoptowała kiedyś - wyobraźcie sobie – krowę, darując jej w ten sposób kawałek lepszego życia. Niezmiennie apeluje o ratowanie koni. Do tego sama wzięła do domu stadko bezdomniaków. Jest pewien gość, który zorganizował zbiórkę pieniędzy dla syryjskich uchodźców. Sam pojechał do obozu, w którym funkcjonują tacy ludzie i relacjonował innym ich codzienność. Teraz walczy o to, by nie wystrzelano żubrów, bo Polska (o wstydzie) jest gotowa za kasę wyzbyć się nawet części swojego przyrodniczego dziedzictwa. Jest wreszcie wśród moich znajomych czy przyjaciół dziewczyna, która ratuje zwierzęce biedy od lat, a w sklepach kupuje zabiedzone kwiatki (które są tak marne, że nie nikt ich nie kupi), a nawet chrząszcze, które miały być pokarmem dla innych zwierzy. I nie ważcie się śmiać, że to nie ma sensu, bo ta dziewczyna to jest jedno wielkie, współczujące serce i chodząca empatia. Jeśli będziecie w potrzebie, pierwsza wam pomoże, łącznie ze skokiem do gardła napastnikowi, choćby miał dwa metry. 

Wszyscy ci ludzie (i jeszcze wielu innych) nie tracą czasu na pouczanie innych „temu nie pomagaj, bo nie warto”. Robią swoje.

Ale wróćmy na chwilę do Szkodnika. Jeśli chce zabłysnąć mocniej, ale tak, żeby innym w pięty poszło i w ogóle, pisze coś takiego:

„Hipokryzja – walczy o prawa kotków, a popiera aborcję. Każdego dnia giną tysiące niewinnych dzieci!”

Tu ważna uwaga: owo poparcie aborcji istnieje wyłącznie w umyśle Szkodnika, dodajmy - umyśle znękanym przez wysiłek stworzenia pełnej grozy analogii, która ma unaocznić czytającym bezsens apeli o pomoc dla poszkodowanych zwierząt. Dla Szkodnika nie ma znaczenia, jakie są fakty. Szkodnik nie niuansuje, życie nie ma dla niego odcieni, świat jest czarno-biały. 

Brakuje mi także wiary, że Szkodnik spędza pewną liczbę godzin w miesiącu w hospicjach czy domach małego dziecka, by przynajmniej wiedzieć, o czym pisze. Jego analogie pochodzą wyłącznie z własnego - wspaniałego - wyobrażenia o sobie, czego to on by nie zrobił i jakim przeciwnościom losu nie sprostał. Szkodnik lubi myśleć o sobie jako o superbohaterze. No, ale nim zlikwiduje głód na świecie i dokona innych wielkich czynów, siedzi przy kompie i pisze – nomen omen – głodne kawałki. Być może w tym czasie staruszka piętro wyżej spędza kolejne samotne święta lub sąsiad tłucze swojego siedmiolatka – no, ale żeby zareagować w realu a nie wirtualu, trzeba by mieć czy otwarte i minimum cywilnej odwagi.

Abstrahując od celowości tworzenia podobnych analogii, Szkodnik nie zauważa, że on sam, niosąc na sztandarze zakaz aborcji i mieszając go przedziwnie z tematem pomocy zwierzętom, jest (często-gęsto) zwolennikiem kary śmierci. Czy mu to przeszkadza? Ani trochę. Przecież on by likwidował tylko tych złych, więc o co chodzi. A w dodatku nie on, tylko ktoś tam by likwidował. Podobnie jak nie on pomaga, więc przynajmniej może poprzeszkadzać. Zawsze coś.

Wszystko to piszę po odnalezieniu w sieci kolejnego przypadku zmaltretowanego zwierzęcia i próbach nagłośnienia tematu/zorganizowania jakiejś pomocy. Tym razem chodziło o psa, który spędził życie na łańcuchu, a gdy oślepł ze starości, został z tego łańcucha spuszczony i wyrzucony w świat na pewną śmierć. Do tego staruszek od dawna cierpiał na chorobę skóry, więc jego grzbiet zamienił się w jedną, wielką, krwawiącą ranę. Psa znaleźli ludzie, zaalarmowali animalsów, ci zaczęli szukać środków na sfinansowanie leczenia. Historia, jakich (niestety) wiele.

Historię tę pokazałam na swoich kontach w mediach społecznościowych, licząc na uruchomienie łańcucha serc. Niedługo później – poza wieloma ludźmi dobrej woli, którym ślę mocne uściski - zgłosiło się także kilku Szkodników, którzy uraczyli mnie uwagami jak powyżej. Po krótkiej wymianie zdań, gdy nie starali się nawet zrozumieć, jak błądzą, zniknęli z moich kont i z mojej pamięci.

Mam zatem prośbę do wszystkich, którzy kiedykolwiek chcieliby mnie (lub kogokolwiek) raczyć uwagami, komu NIE pomagać:

Nie bądź szkodnikiem. Rób swoje. Pomagaj, komu uważasz za stosowne. Dzieciom, seniorom, samotnym matkom, bitym kobietom, walczącym o swoje prawa ojcom.

Nie pomagaj nikomu, jeśli nie masz takiej potrzeby. Twoja rzecz.

Ale przynajmniej, do cholery, nie przeszkadzaj.

Jeszcze postscriptum. A w nim cytat z wywiadu z Panią Dorotą Sumińską, znaną lekarką weterynarii i publicystką: „Kupowałam raz dużo białego sera. Połamał się. Mówię, że nie szkodzi, to dla psów. Na co pan za mną: „Ooo, dla psów, a w Indiach dzieci głodują”. No to dałam mu ten ser: „Proszę wysłać go do Indii”.

(GW, Dlaczego świnia się śmieje, 06 sierpnia 2016)

#blog #gozdyra #zycienakocialape #pomaganie #pomoc #zwierzeta #koty #szkodnik #robswoje #robmyswoje