5 lat

Byłam dzieckiem wychowanym na typowo polskiej diecie - „zjedz chociaż mięsko”. Do tej pory podczas wakacji - w każdej części globu - można usłyszeć ten jedyny na świecie tekst. Czy to Rzym, czy Krym, czy inny Egipt – wpycha się dzieciakom „mięsko”, bo bez mięska się nie da, młody pewnie bladawicy dostanie czy innego cholerstwa, a poza tym nie wyrośnie. Na pewno nie wyrośnie.

No więc nie chcesz zupki, nie możesz zupki – trudno, ale zjedz mięsko, na którym była gotowana. Od zawsze wolałam ziemniaczki, ale nie szkodzi. Rodzina kibicuje, jedz dziecino, za mamusię i tatusia. Bez mięska się nie liczyło. Gdyby moja ukochana babcia, dziś już z nieba, usłyszała o diecie bezmięsnej, pewnie przeżegnałaby się i kazała zmierzyć wnusi temperaturę. Takie to były czasy. W sklepach pustki, półki, haki i ocet. Tuż obok babcinego mieszkania był sklep mięsny. Gdy przez kamienicę szła wieść, że „rzucili!”, brało się – uwaga - stołeczek, żeby zapewnić sobie w całonocnej kolejce jako takie wygody. Rano zdobycz była upolowana.

Tak było. Czasy integracji kolejkowej, lokalnych społeczności, gdzie właśnie w wielogodzinnej kolejce po przyziemne dobra typu serdelki i boczek wymieniało się plotki, omawiało sprawy dzielnicy i sąsiadów. Nie było niczego, ale za to wszyscy się znali. Kto nie przeżył, będzie słuchał tego jak bajki o żelaznym wilku. „Ale jak to? W całej Galerii Mokotów niczego nie było?”

Potem człowiek wyrósł i zaczął nabierać jako takiej świadomości. Trudno było nadal udawać, że kotlety rosną na drzewach, a golonki można znaleźć na polach tuż obok główek kapusty. Im więcej wiesz, tym więcej myślisz. Zaczynasz mieć wątpliwości. I może nawet nadal masz ochotę na mięso, ale dochodzą wyrzuty sumienia i wizje tego, co dzieje się w rzeźni. Bo przecież wolimy myśleć, że rzeźni nie ma, prawda? Albo nawet jeśli już są, to nie dzieje się tam nic strasznego, co nie? No wchodzi krówka, a wyjeżdża mielone, tyle. Otóż słyszałam i widziałam dużego, bardzo dorosłego faceta, rockmana nawet, wegetarianina. Wybrał się do rzeźni, żeby wiedzieć. Chciał wiedzieć. Po bardzo długim czasie od tej wizyty nadal się trząsł, gdy opowiadał, co tam zobaczył.. A ja trzęsłam się, patrząc na niego. 

Ale to było już wiele lat później. Sporą część życia przejadłam to cholerne mięso, okupione strachem i cierpieniem żywych istot. Potem przeczytałam, że gdy mięso pieni się na patelni, to wychodzi między innymi adrenalina przerażonego zwierzęcia, które zaraz zginie i świetnie o tym wie. Raz dlatego, że patrzy na okropną śmierć swoich braci i sióstr, dwa dlatego, że one – bezmyślne dla wielu zwierzęta - też myślą i wiedzą. I przeczuwają. Takie spienione mięso potem inaczej smakuje. Co z tego, że piany już nie ma. Jeśli masz jakiekolwiek uczucia i tę wiedzę, to zostawia to w tobie ślad.

Więc jeszcze jadłam, bo z polskiego domu, z polską dietą, zjedz chociaż mięsko, bez tego nie ma wartości odżywczych, poza tym to jest po prostu dobre. Tak - potrafiłam rzucać się na tatara jak wściekła. I golonka była mi niestraszna. I schabowy z patelni. Podobno ci z grupą krwi zero są bardziej mięsożerni, nie wiem. Zerówkę mam nadal, mięsa już nie jem i nie mam ochoty. Ale nie stało się to od razu.

Najpierw były próby. Najdłuższa trwała trzy miesiące. Byłam pełna dobrej woli, naprawdę nie chciałam ich już zjadać, te oczy błagające o litość. Zjeść kogoś, kto ma twarz i oczy? Wtedy już tak myślałam, ale organizm jeszcze się domagał. Ta trzymiesięczna próba zakończyła się spektakularną porażką. Nie jadłam mięsa, ale sukcesywnie traciłam apetyt na cokolwiek. Teraz wiem, że tak reagowała cała moja maszyneria, tak działa odwyk. W końcu poddałam się, podjechałam do najbliższego Maca, zamówiłam największego burgera i pożarłam jeszcze w samochodzie. W sekundę odzyskałam apetyt, byłam uleczona. I pokonana.

Ale naprawdę nie chciałam - a jak czegoś nie chcę, to tego nie zrobię. Kto zna, zaświadczy. Więc odstawiałam powoli i sukcesywnie. Najpierw czerwone – precz z diety. Potem czasem białe, rzadko, coraz rzadziej. Potem przyszła impreza firmowa, na której podano – dziś jeszcze pamiętam – malutkie kanapeczki z tatarem. I to był mój ostatni raz.

Następnego dnia okazało się, że mój organizm nie chce mięsa. Zwyczajnie go nie potrzebuje. Przestał się domagać. Nie traktuję tego w kategoriach cudu, raczej skutecznego odwyku. W moim przypadku podziałała zasada: powoli, ale konsekwentnie, a nie od razu. Gdy była próba rzucenia „od już” – przyzwyczajany przez wiele lat do innej diety organizm wpadał w histerię i darł się „daj mi natychmiast mięsa, bez mięsa padnę”.

Dziś mięso mi po prostu śmierdzi. Jeszcze niedawno potrafiłam przyrządzić dla gości, bo tak, umiem gotować. Teraz już nie jestem w stanie się przemóc. Kiedy ostatnio robiłam spaghetti bolognese - było mi słabo od tego, co czuję z patelni. Kiedyś ten zapach pobudziłby moje kubki smakowe. Wszystko się zmieniło. Dziś nie mam najmniejszego apetytu na mięso, choć pamiętam czasy, gdy w oczach tkwiły mi dwa plasterki salami.

Właśnie mija 5 lat mojego niejedzenia mięsa. Nie chce mi się już wykłócać z ideologami „przeciwnej strony”, którzy mówią, że mięso jeść trzeba, bo człowiek jest drapieżnikiem i zbilansowana dieta musi zawierać.. bla bla – nie, nie musi. Odebrałam ostatnio wyniki badań krwi i naprawdę – nie musi. Nie wmawiajcie mi głupot. Dziś mam czyste sumienie i mózg spójny z żołądkiem, jakkolwiek to komuś zabrzmi. Nie krzywdzę i nie przyczyniam się do tego.

(Jeśli sądzisz, że Twój wybór niczego nie zmieni, zerknij na grafikę)

Czy sama jestem ideologiem? Chyba nie. Nie biegam wokoło i nie namawiam ludzi do odstawienia mięsa. Ale mam swój sukces – bo najbliższa mi osoba w zasadzie przeszła na dietę wege. Bez namawiania.

Pewnie kiedyś napiszę o tym, jak to jest, że zjadamy krowy i świnie, ale już nie koty czy psy. W naszym kręgu kulturowym. Bo gdzie indziej już tak. Czyli wszystko zależy od mózgu. Nie musimy tego robić. Nikomu. Bo zwierzę to ktoś, nie coś. 

#wegetarianizm #wege #dietawege #koty #zwierzeta #miloscdozwierzat #blog #gozdyra #zycienakocialape #niejedzmiesa #bezmiesa